ماشین حساب خمیر پیتزا

پیتزاهای ناپلی با مرکز نازک و لبه های بلندشان متمایز می شوند. آرد، آب، نمک و مخمر همه چیزهایی هستند که برای تهیه خمیر لازم است. خمیر مایه جایگزین مخمر است.

با این حال، انجمن پیتزا ناپل (Associazione Verace Pizza Napoletana)، به وضوح بیان می کند که فقط از مخمر باید برای خمیر استفاده شود. این یک نکته قابل بحث است، زیرا اجداد ما به مخمر دسترسی نداشتند. به جای پیتزا از خمیر مایه استفاده می کردند. شما همچنین می توانید در مورد صحت توانایی اجداد ما در تهیه پیتزا بحث کنید. پیتزا با سطح بالایی از گلوتن درست می شود. گلوتن چیزی است که باعث می شود خمیر نازک شود و از هم جدا شود. همچنین این چیزی است که اجازه می دهد هوا در خمیر محبوس شود و لبه های باز با آلوئول های ریز ایجاد کند. این آرد با گلوتن بالا هرگز استفاده نشد.

نگاهی به کاپوتو بیندازید. این شرکت فروش آرد گندم را در سال 1924 آغاز کرد. استفاده از رادیواکتیویته یا مواد سمی امکان ایجاد انواع آرد جدید را فراهم کرده است. این جهش‌های ژنتیکی سریع‌تر را فعال کرد که منجر به بازده بالاتر شد. شما می توانید استدلال کنید که پیتزا در زمان اختراع از آرد جدید و مخمر مدرن ساخته شده است. از آنجایی که شما متغیرهای کمتری برای مدیریت دارید، مخمر بسیار راحت تر از خمیر ترش است. ساختار گلوتن خمیر می تواند تحت تأثیر یک تخمیر طولانی قرار گیرد. این عوامل را می توان به راحتی با استفاده از مخمر معمولی کنترل کرد.

ناپلی ها همیشه خمیر پیتزا خود را از شب قبل درست کرده اند. این کلید ایجاد خمیری با طعم عالی است. خمیر را می توان به طور کامل پخت و هنوز هم طعم عالی دارد. آنزیم های ویژه ای با ترکیب تخمیر سرد و دمای اتاق ایجاد می شود تا خمیر پیتزا را ایجاد کند که طعمی پیچیده و در عین حال بسیار مطبوع دارد.

برای یک پیتزاساز مبتدی، تعجب آور است که چقدر مواد برای تهیه خمیر پیتزا لازم است. برای تعیین مقدار مواد باید از درصدی از جرم آرد استفاده کنید.

با محاسبه مقدار مخمر، نمک یا آب به عنوان درصد در آرد، می‌توانید دستور پخت را بزرگ کنید و پیتزاهای بیشتری درست کنید. به این ریاضیات نانوایی ها می گویند. تنظیم تعداد پیتزاهایی که می خواهید بسیار ساده است.

برای دو پیتزا کوچک به 200 گرم آرد نیاز دارید. به آرد بیشتری نیاز خواهید داشت، اما این فقط یک مثال است. شما لازم نیست نگران باشید، ماشین حساب بعدا در دسترس است. چیزی شبیه این به نظر می رسد.

پیتزای معمولی ناپولی دارای یک جرم خمیر نهایی است که حدود 250 گرم وزن دارد.

خمیر شما از آرد تشکیل شده است. آرد مناسب می تواند همه چیز را به خوبی پیش برود، اما آرد نامناسب می تواند فاجعه ایجاد کند. یک پیتزایولو باتجربه می‌تواند بر برخی از کمبودهای آرد غلبه کند، اما یک تازه‌کار می‌تواند تفاوت بین موفقیت بزرگ و فاجعه را در این عنصر حیاتی بیابد.

قانون کلی این است که آرد غنی از پروتئین را انتخاب کنید.

نان شما باید تا جایی که می توانید پروتئین داشته باشد. آرد نان، همچنین به عنوان آرد همه منظوره شناخته می شود، چیزی است که باید به دنبال آن باشید. یکی با بالاترین محتوای پروتئین بهترین است. اگر پروتئین پیتزا بیشتر باشد خواص پیتزا بهتر می شود. دلیل آن ماهیت هسته گندم است. آرد نان مخلوطی از جوانه هسته گندم و آندوسپرم آن است. سبوس سرشار از فیبر است که می‌تواند برای ماتریکس گلوتنی که می‌خواهید ایجاد کنید، مشکل ایجاد کند. این بستگی به نوع گندمی دارد که استفاده می کنید. آندوسپرم ممکن است در برخی از انواع پروتئین بیشتری داشته باشد. در ایتالیا، نان تیپو 00 معمولا استفاده می شود. آندوسپرم نیست. Endosperm در حال حاضر آرد نان Caputo را با حدود 13 گرم در 100 گرم ارائه می دهد. به طور کلی، با این حال، شما باید آرد نان را انتخاب کنید که پروتئین بالایی داشته باشد.

زمان می برد تا خمیر عالی طعم بیشتری پیدا کند. این به این دلیل است که آرد و آب با هم مخلوط می شوند تا فرآیند جوانه زنی شروع شود. حتی اگر آرد آسیاب شده باشد، آنزیم های فعال شده از طریق آب به کار خود ادامه می دهند. آمیلاز و پروتئاز دو آنزیم مهم هستند. آمیلاز نشاسته شما را تجزیه می کند و آن را به قندهایی تبدیل می کند که هضم آنها آسان تر است (غذا برای مخمر). پروتئاز گلوتن ذخیره شده در انبار را به اسیدهای آمینه کوتاه تری تبدیل می کند. اگر مخمر شما خیلی زیاد باشد، این اثرات را نخواهید دید. اگر از مخمر بیشتر استفاده کنید، می توانید خمیر خود را سریعتر پف کند. شما می خواهید این واکنش ها رخ دهد و زمان می برد. اگر زیاد صبر کنید، آرد شما شکسته می شود و خمیر چسبناک و غیرقابل استفاده می شود. یافتن تعادل مناسب بین تخمیر خیلی طولانی و خیلی کوتاه مهم است.

این دستور غذا در تابستان ایجاد شد. فرآیند تخمیر در تابستان سریعتر است. تغییر درجه حرارت فقط چند درجه می تواند کل فرآیند را بسیار سریعتر یا کندتر کند.

در زمستان که سردتر است (کمتر از 20 درجه سانتیگراد) از مخمر دو برابر استفاده کنید. تابستان از همان مقادیر دستور غذا استفاده می کند. می توانید زمان را با استفاده از آب سردتر یا گرمتر تنظیم کنید.

پیتزا سابقه ای طولانی دارد. مصریان و رومیان باستان از نان های مسطح با روکش می خوردند. دومی نسخه مشابهی از فوکاچیا با روغن و گیاهان داشت که امروز داریم. زادگاه مدرن پیتزا در کامپانیا در جنوب غربی ایتالیا است، جایی که شهر ناپل در آن قرار دارد.

در حدود 600 سال قبل از میلاد، ناپل تأسیس شد. ناپل در حدود 600 سال قبل از میلاد به عنوان یک شهرک یونانی تأسیس شد. این یک شهر ساحلی پر جنب و جوش در دهه های 1700 و 1800 بود. اگرچه از نظر فنی یک پادشاهی بود، اما به خاطر تعداد زیادی لازارونی، یعنی افراد فقیر کارگر، معروف بود. کارول هلستوسکی نویسنده کتاب پیتزا: تاریخ جهانی و دانشیار تاریخ در دانشگاه دنور است.

این ناپلی ها به غذای ارزانی نیاز داشتند که بتوان آن را به سرعت خورد. این نیاز با پیتزا برآورده شد - نان های مسطح با رویه های مختلف که می توان در فروشندگان خیابانی و رستوران های غیررسمی خورد. هلستوسکی خاطرنشان می‌کند که قضات اغلب عادات غذایی ایتالیایی‌ها را «نفرت‌انگیز» می‌نامند. تاپینگ های خوشمزه ای که امروزه بسیار محبوب هستند عبارتند از گوجه فرنگی، روغن، آنچوی، سیر و پنیر.

ایتالیا در سال 1861 متحد شد و ملکه مارگریتا و پادشاه اومبرتو اول در سال 1889 از ناپل بازدید کردند. افسانه ها حاکی از آن است که این زوج از رژیم غذایی ثابت خود در غذاهای فرانسوی حوصله سر رفته بودند و از پیتزایا برندی در شهر درخواست انواع پیتزا کردند. در سال 1760 تاسیس شد. پیتزا موزارلا نوع مورد علاقه ملکه بود. این یک پیتزا است که روی آن پنیر نرم، گوجه فرنگی قرمز و ریحان سبز قرار داده شده است. ممکن است تصادفی نبود که پیتزای مورد علاقه او رنگ پرچم ایتالیا را نشان می داد. داستان از این قرار است که پیتزا مارگریتا از روی ترکیب خاص رویه نامگذاری شده است.

نعمت ملکه مارگریتا می‌توانست شور و شوق سراسری پیتزا را در ایتالیا برانگیزد. تا دهه 1940 پیتزا در خارج از ناپل شناخته نمی شد.

مهاجران از ناپل به ایالات متحده اگرچه دور بودند، اما پیتزاهای آشنا و خوشمزه خود را در نیویورک و همچنین شهرهای دیگر آمریکا مانند سنت لوئیس، ترنتون، نیوهیون و بوستون درست می کردند. مانند میلیون ها اروپایی که در اواخر قرن نوزدهم و اوایل قرن بیستم وارد شدند، ناپلی ها نیز برای کار در کارخانه ها آمدند. آنها به دنبال شهرت آشپزی نبودند. با این حال، طعم‌ها و عطرهای خوشمزه پیتزا خیلی سریع برای غیرناپولیتی‌ها و همچنین غیرایتالیایی‌ها جذاب شد.

جی لومباردی، یک پیتزا فروشی در منهتن که در سال 1905 مجوز فروش پیتزا را دریافت کرد، یکی از اولین پیتزا فروشی های آمریکایی بود. این ظرف از ابتدا ساخته شده بود یا قبل از آن توسط فروشندگان غیرمجاز فروخته می شد. لومباردی هنوز در حال فعالیت است، اما دیگر در مکان 1905 خود قرار ندارد. جان ماریان، منتقد مواد غذایی، خاطرنشان می کند که فر «دقیقا همان فری را دارد که در ابتدا داشت». چگونه غذاهای ایتالیایی جهان را تسخیر کردند.

محبوبیت پیتزا در آمریکا با انتقال ایتالیایی-آمریکایی ها و جابجایی غذاهای آنها از مکانی به مکان دیگر، به ویژه پس از جنگ جهانی دوم، افزایش یافت. این دیگر یک غذای قومی محسوب نمی شد، اما تبدیل به یک غذای سریع و مفرح محبوب شد. نسخه‌های منطقه‌ای و غیرناپولیتی زیادی پدیدار شد. اینها شامل پیتزاهای لذیذ کالیفرنیایی با همه چیز از مرغ کبابی و ماهی سالمون دودی بود.

پیتزای دوران پس از جنگ سرانجام به ایتالیا و سایر کشورها راه یافت. ماریانى توضیح می دهد که بقیه دنیا پیتزا را فقط به این دلیل که آمریکایی بود، بسیار شبیه به شلوار جین آبی یا راک اند رول پذیرفته اند.

پایگاه‌های بین‌المللی رستوران‌های زنجیره‌ای آمریکایی مانند Domino's یا Pizza Hut امروزه در حدود 60 کشور در حال رونق هستند. تاپینگ جهانی پیتزا منعکس کننده ذائقه محلی است. آنها می توانند شامل پنیر گودا از کوراسائو یا تخم مرغ آب پز از برزیل باشند.