CAPM-calculator

Het Capital Asset Pricing Model (CAPM) wordt in de financiële wereld gebruikt om de relatie tussen het verwachte rendement en het risico van zekerheid uit te leggen. Deze Capital Asset Pricing Model Calculator (CAPM) kan worden gebruikt om het verwachte rendement op een effect te berekenen. Het maakt gebruik van de bèta van het aandeel, het marktrendement en de risicovrije rente.

Het Capital Asset Pricing Model (CAPM) beschrijft de relatie tussen systematische risico's en verwacht rendement voor activa, met name aandelen.1 CAPM wordt in de financiële sector gebruikt om risicovolle effecten te prijzen en verwachte rendementen voor activa te genereren, gezien hun kapitaalkosten en risico.

Beleggers verwachten een vergoeding voor het risico en de geldwaarde. De risicovrije rente maakt deel uit van de CAPM-formule. Het is goed voor de tijdswaarde. De belegger neemt extra risico door gebruik te maken van de andere componenten van de CAPM-formule.

De beta waarde van potentiële beleggingen is een maatstaf voor hoe riskant de belegging zal zijn voor een portefeuille die vergelijkbaar is met de markt. Een bèta groter dan één geeft aan dat een aandeel risicovoller is dan de markt. Aangenomen wordt dat een aandeel met een bèta lager dan één het portefeuillerisico vermindert.

De marktpremie is het verwachte rendement van de markt dat hoger is dan de risicovrije rente. Dit wordt vermenigvuldigd met de bèta van een aandeel. Vervolgens worden de marktrisicopremie en de bèta van het aandeel toegevoegd. Dit zou beleggers de vereiste rendementen en disconteringsvoeten moeten geven die ze kunnen gebruiken om de waarde van het actief te bepalen.

De CAPM-formule evalueert of het risico en de tijdwaarde van een aandeel vergelijkbaar zijn met het verwachte rendement.

De CAPM-formule is gebaseerd op verschillende aannames waarvan is bewezen dat ze onjuist zijn. Twee veronderstellingen liggen ten grondslag aan de moderne financiële theorie: ten eerste dat effectenmarkten zeer concurrerend en efficiënt zijn (dat wil zeggen dat informatie over bedrijven snel en universeel beschikbaar en geabsorbeerd is), en ten tweede dat deze markten worden gedomineerd door rationele, risicomijdende beleggers die streven naar maximale voldoening uit hun investeringen.

Ondanks deze problemen wordt de CAPM-formule nog steeds veel gebruikt. Het is eenvoudig en maakt gemakkelijke vergelijkingen tussen investeringsopties mogelijk.

Bèta is opgenomen in de formule omdat het ervan uitgaat dat de volatiliteit van de aandelenkoers kan worden gebruikt om risico's te meten. Prijsbewegingen in beide richtingen zijn niet even gevaarlijk. Omdat aandelenrendementen (en het daaraan verbonden risico) niet algemeen worden verdeeld, is de terugblikperiode die wordt gebruikt om de volatiliteit van aandelen te bepalen niet standaard.

Het CAPM gaat ervan uit dat de risicovrije rente gedurende de verdisconteringsperiode niet verandert. In het vorige voorbeeld steeg de rente op Amerikaanse staatsobligaties tot 5% of 6 gedurende de periode van 10 jaar. Een stijging van de risicovrije rente kan ook de kapitaalkosten verhogen en het aandeel duurder maken.

De marktportefeuille die wordt gebruikt om de marktrisicopremie te berekenen, is slechts een theoretische waarde en kan niet worden gekocht of belegd als aandelenoptie. Beleggers zullen de markt meestal vervangen door een belangrijke aandelenindex zoals de S&P 500. Dit is een onvolmaakte vergelijking.

De veronderstelling van het CAPM dat toekomstige kasstromen gemakkelijk kunnen worden voorspeld voor verdiscontering is de grootste tekortkoming. Het CAPM zou niet nodig zijn als een belegger het toekomstige rendement op een aandeel nauwkeurig zou kunnen voorspellen.

Het vermogen van een belegger om zijn risico te beheren door het CAPM te gebruiken bij het samenstellen van een portefeuille, zou moeten helpen. De volgende grafiek laat zien hoe een belegger het CAPM kan gebruiken om het relatieve rendementsrisico van zijn portefeuille te optimaliseren.

Deze grafiek illustreert hoe een hoger verwacht rendement (y-as) een groter risico vereist (x-as). Moderne portefeuilletheorie stelt dat portefeuilles met een risicovrije rente een hoger verwacht rendement zullen hebben. Een portefeuille die compatibel is met de Capital Market Line is superieur aan elke andere portefeuille. Op een gegeven moment is het echter mogelijk om een theoretische portefeuille samen te stellen met behulp van de CML die het hoogste rendement biedt voor het genomen risico.

Hoewel de CML en efficient frontier lastig te begrijpen begrippen zijn, illustreren ze een belangrijk concept voor beleggers: beleggers moeten een keuze maken tussen een hoger rendement en een groter risico. Het is moeilijk om een portfolio op te bouwen dat voldoet aan de CML. Beleggers zullen eerder te veel risico's nemen om extra rendement te behalen.

De volgende grafiek toont twee portefeuilles die zijn ontworpen om de efficiënte grens te volgen. Portefeuille A zal naar verwachting 8% per jaar opleveren en heeft een risiconiveau of standaarddeviatie van 10%. Portefeuille B levert 10% per jaar op, maar heeft een standaarddeviatie van 16%. Het risico van portefeuille B steeg sneller dan het verwachte rendement.

De efficiënte grens gaat uit van dezelfde aannames als van het CAPM en kan alleen theoretisch worden berekend. Een portefeuille die zich op de efficiënte grens bevindt, zou het hoogste rendement opleveren voor het risico dat het neemt. Het is onmogelijk om toekomstige rendementen te voorspellen, dus het is onmogelijk voor een portefeuille om zich op de efficiënte grens te bevinden.

Het CAPM is een afweging tussen rendement en risico. De efficiënte grensgrafiek kan echter worden aangepast om de afweging voor individuele activa weer te geven. De volgende grafiek laat zien dat de CML is omgedoopt tot de Security Market Line. In plaats van dat het verwachte risico op de x-as wordt weergegeven, wordt de bèta van het aandeel gebruikt. In de afbeelding is te zien dat de bèta stijgt van één naar twee en ook het verwachte rendement stijgt.

De CAPM, SML en SML leggen een verband tussen het bètaniveau van een aandeel en het verwachte risico. Hogere bèta's betekenen meer risico, maar portefeuilles met aandelen met een hoge bèta kunnen bestaan op de CML waar deze afweging acceptabel is.

Deze aannames over bèta- en marktdeelnemers verminderen de waarde van deze modellen. Bèta houdt geen rekening met het relatieve risico van aandelen die volatieler zijn dan de markt en een hogere frequentie van neerwaartse schokken hebben, in vergelijking met andere aandelen met een vergelijkbare bèta, maar die minder neerwaartse prijsbewegingen ervaren.

Het lijkt misschien moeilijk in te zien hoe het CAPM van enig nut zou kunnen zijn, gezien de kritieken en veronderstellingen waarop het is gebaseerd bij het samenstellen van een portefeuille. Het CAPM kan nog steeds nuttig zijn bij het evalueren en vergelijken van toekomstige verwachtingen.

Stel je voor dat een adviseur voorstelt om een aandeel aan een portefeuille toe te voegen voor $ 100 per aandeel. Om de prijs te rechtvaardigen hanteert de adviseur het CAPM met een disconteringsvoet van 13%. Deze informatie kan door de beleggingsbeheerder van de adviseur worden vergeleken met de prestaties uit het verleden van het bedrijf en andere vergelijkbare bedrijven om te bepalen of 13% redelijk is.

Denk hier eens over na: de prestaties van de referentiegroep waren de afgelopen jaren iets beter dan 10%, terwijl het aandeel consequent slechter presteerde met een rendement van slechts 9%. Een beleggingsbeheerder mag de aanbeveling van een adviseur niet accepteren zonder een rechtvaardiging voor het hogere verwachte rendement.

Beleggers kunnen ook concepten zoals de efficiënte grens en CAPM gebruiken om hun portefeuille of individuele aandelenprestaties te beoordelen ten opzichte van de rest. Laten we als voorbeeld zeggen dat de portefeuille van een belegger de afgelopen drie jaar 10% per jaar opleverde. Dit veronderstelt echter dat er een standaarddeviatie (risico) van 10% is geweest. De marktgemiddelden leverden de afgelopen drie jaar 10% op, met een risiconiveau van 8%.

Deze observatie kan door de belegger worden gebruikt om zijn portefeuille te herzien en te bepalen welke posities niet op de SML staan. Dit zou kunnen helpen verklaren waarom de portefeuille van een belegger niet in lijn is met de CML. Beleggers kunnen posities identificeren die een onevenredig groot effect hebben op het rendement of het risico in de portefeuille verhogen en aanpassingen doorvoeren om het rendement te verhogen.

Om de reële waarde van een effect te bepalen, past het CAPM de principes van de moderne portefeuilletheorie toe. Het is gebaseerd op veronderstellingen over het gedrag van beleggers, risico- en rendementsverdelingen en marktfundamentals. Deze aannames komen niet overeen met de werkelijkheid. De onderliggende concepten van CAPM, en de efficiënte grens die het creëert, kunnen beleggers helpen de relatie tussen verwachte beloning en risico beter te begrijpen, zodat ze betere beslissingen kunnen nemen bij het toevoegen van effecten aan hun portefeuille.